مهندس سیدشجاع‌الدین امامی رئوف- دبیر انجمن صنایع نساجی ایران- در مراسم افتتاحیه چهاردهمین کنفرانس ملی مهندسی نساجی که روز سه شنبه سی اردیبهشت ماه در دانشگاه صنعتی اصفهان برگزار شد ضمن تجلیل از برگزارکنندگان کنفرانس و مقالات و مطالعات ارائه شده اینگونه گردهمایی ها را فرصت مناسبی برای اندیشیدن به آینده، هم‌افزایی و توسعه و پیشرفت کشور دانست و گفت: بدون تردید همه ما دغدغه توسعه و پیشرفت وطن را داریم و وطن ما روزی توسعه را تجربه خواهد کرد اما این توسعه اتفاقی حاصل نخواهد شد و نیازمند همت، تلاش و درک مفهوم توسعه دارد و اینکه هر یک از ما در هر جایگاهی که قرار گرفته‌ایم، نقش موثر و سازنده خود را برای توسعه صنعتی کشور ایفا نماییم.
مهندس سیدشجاع‌الدین امامی رئوف- دبیر انجمن صنایع نساجی ایران- در مراسم افتتاحیه چهاردهمین کنفرانس ملی مهندسی نساجی که روز سه شنبه سی اردیبهشت ماه در دانشگاه صنعتی اصفهان برگزار شد ضمن تجلیل از برگزارکنندگان کنفرانس و مقالات و مطالعات ارائه شده اینگونه گردهمایی ها را فرصت مناسبی برای اندیشیدن به آینده، هم‌افزایی و توسعه و پیشرفت کشور دانست و گفت: بدون تردید همه ما دغدغه توسعه و پیشرفت وطن را داریم و وطن ما روزی توسعه را تجربه خواهد کرد اما این توسعه اتفاقی حاصل نخواهد شد و نیازمند همت، تلاش و درک مفهوم توسعه دارد و اینکه هر یک از ما در هر جایگاهی که قرار گرفته‌ایم، نقش موثر و سازنده خود را برای توسعه صنعتی کشور ایفا نماییم.
وی ادامه داد: در یک تقسیم‌بندی کلی، حاکمیت ، مجموعه‌ای از قانون‌گذاران، دولتمردان و قضات و مجموعه‌ای که به اداره کشور می‌پردازند، دانشگاه‌ها، مراکز تحقیقاتی، مجموعه‌های علمی و دانش بنیان و فناورانه، فعالین اقتصادی بخش خصوصی، صنعت و تشکلهای اقتصادی و صنعتی و کنشگران این حوزه و جامعه مصرف‌کننده همگی بخشی از این زیست بوم هستند و هر یک از ما در این زیست بوم نیازمند بازتعریف نقش خود در توسعه و پیشرفت کشور هستیم و ماهیت این نقش، امیدآفرینی و ملال ستیزی است.
مهندس امامی‌رئوف تصریح کرد: توسعه در کشورهای مختلف از بطن بحران‌ها به نتیجه رسیده و شرایط فعلی کشور ما هم در بحران‌های صنعتی، اقتصادی، اجتماعی و سیاسی مستعد رشد و توسعه است؛ مشروط بر اینکه هر یک نقش خود را در این زیست بوم ایفا کند.
امامی رئوف در ادامه به ، دلنوشته زیبای یکی از کنشگران توسعه در تقدیر و قدرشناسی از یکی از هنرمندان کشور مطلبی اشاره نمود وگفت: بی‌مناسبت نیست بخش‌هایی از آن را روایت نمایم چرا که تصویری درست از حضور نقش های موثر در زمانهای مهم است « لحظاتی در تاریخ هر ملتی هست که حتی اگر همه‌چیز واقعاً سیاه نباشد اما سیاهی‌ها غلبه دارد و گاه روایت سیاهی غالب‌تر از خود آن است. آدم‌ها در این لحظات کم می‌آورند. در این لحظات ایستادگی کردن به‌رغم همه ناخرسندی‌ها سخت است. زمین و زمان تو را به دست کشیدن، بس کردن، کار نکردن، به انتظار نشستن، دل بریدن و اکتفا کردن به شکایت‌های خُرد و درشت فرا می‌خوانند. جامعه بالاخص آدم‌های موثرش در چنین لحظاتی به آدمهایی نیاز دارند که دلیلی برای ماندن، نغمه‌ای برای خواندن و مطلعی برای تکرار کردن در موسیقی زندگی باشند تا به رنج کشیدن‌ها معنا دهند و نگذارند استیصال مایه اصلی موسیقی زندگی شود. نیاز است آدمهایی باشند که وجودشان دلیلی باشد بر اینکه تو ریشه‌داری و برگی هستی که بر ریشه و تنه‌ای عظیم رسته‌ای و خودت می‌توانی ریشه شوی.
این آدم‌ها تو را به مبارزه کردن با پوچی، تسلیم نشدن و گیر نکردن در همه روایت‌های گذشته‌نگر یا گذشته‌سوز فرا می‌خوانند و بودن‌شان نماد ظرفیت زندگی خلاق بی‌خشونت است. این آدم‌ها خواه سیاستمدار، هنرمند، فعال اقتصادی، کنشگر اجتماعی، دانشمند یا ورزشکار، نقشی فراتر از حرفه‌شان دارند. با حضور، اندیشه و عمل‌شان، سنگینی لحظه‌های دشوار تاریخ را سبک‌تر می‌کنند و در برابر تاریکی امید می‌سازند.
هدفم ستایش بی‌چون‌وچرا یا فراتر بردن‌شان از نقد نیست، بلکه تاکید بر این ضرورت است که هر جامعه‌ای برای دوام به کسانی نیاز دارد که دیگران را از ملال عبور دهند، به خلاقیت جان بخشند، اسارت را معنا و ریشه‌داری را تصویرسازی کنند، شجاعت شکوفا در ظرف زمان و مکان باشند و در سایه رندی و شرافت، بذر ساختن بکارند. این آدم‌ها جدای از آثاری که پدید می‌آورند و میراثی که به‌جا می‌گذارند، ارزش و کارکرد اجتماعی دارند؛ بودن‌شان اهمیت دارد برای نیروی حیاتی که به دیگران می‌دهند. شبیه کسانی چون رضا نیازمند، ابوالحسن ابتهاج و... این آدم‌ها سرمایه‌های نمادین جامعه و نماد چیزی فراتر از خودشان، کارشان و تخصص‌شان هستند. این آدم‌ها انگار تمام نمی‌شوند نا امید نمی‌شوند، الهام‌بخش هستند و تلاش‌شان برای ساختن حد و مرز ندارد و گویی تمام نمی‌شوند و خسته نمی‌شوند و کنش‌گری‌شان اسیر پوچی و روایت پوچی نمی‌شود...»
مهندس امامی رئوف با ذکر نام از کازرونی وهمدانیان و لاجوردی و تفضلی و مقدم و فاتح یزدی اضافه کرد: زنده‌یادحبیب نفیسی بنیانگذار دانشگاه صنعتی امیرکبیر (پلی تکنیک تهران) در یکی از سخنرانی‌های خود در جمعی از مهندسین نساجی (سال۱۳۴۹) ضمن تأکید بر لزوم قدرشناسی از انسان‌های اثرگذار، حساس نسبت به جامعه خود، ملال ستیز و امیدآفرین در تاریخ خودشان عنوان داشتند « من به‌عنوان یک ایرانی در مقابل خارجی‌ها ایستادم و گفتم مادامی که بیرق ایران اینجاست پلی تکنیک تهران را تأسیس می‌کنم. اگر به من اجازه ندهید در این محل دانشگاه، تأسیس کنم در کویر لوت چادر می‌زنم ولی پلی تکنیک تهران را تأسیس می‌کنم...» اگر چه بعدها با ایشان برخورد خوبی صورت نگرفت اما به‌عنوان یک انسان اثرگذار در مسیر تاریخ توسعه کشور شناخته می‌شوند..
وی یادآور شد: یک روز از طرف دانشگاه امیرکبیر خدمت همسر ایشان رسیدم و لوح یادبودی تقدیم شد. در این لوح یکی از همکاران خوش‌ذوق ما نوشته بود: «آدمهایی که می‌دانند و می‌توانند و می‌سازند اگر زیاده نباشند کم‌شمار هم نیستند اما آنهایی که به وقت نیاز سر در گریبان عافیت فرو نمی‌برند و آستین همت می‌گشایند؛ اگر نادر نباشند کم‌شمارند.»
مهندس امامی‌رئوف خاطرنشان کرد: اساتید دانشگاه‌ها سوای مسائل علمی و تدریس خود از نظر فکری به روی دانشجویان خود اثرگذارند و اگر امروز به‌عنوان جوانان فعال در صنعت امیدآفرین هستیم و ملال ستیزی می‌کنیم بخشی از این روحیه را از اساتید خود در دانشگاه‌ها وام گرفته‌ایم و امیدوارم این روحیه همچنان باقی بماند. امید همیشه هست، این مملکت، وطن ماست و هر کدام در نقش خود باید نقش امیدآفرینی ایفا نماییم.
به گفته دبیر انجمن صنایع نساجی ایران، شاید برخی تصور کنند این صحبت‌‌های مثبت برای جلوگیری از مهاجرت جوانان انجام می‌شود ولی مهاجرین هم بخشی از زیست بوم توسعه هستند و این مملکت، مملکت آنان هم هست اگر هم مهاجرت می‌کنند به توسعه کشورشان کمک کنند و نقش خود را به عنوان یک متخصص و یک مهاجر برای توسعه وطن ایفا نمایند.
همه ما ازوزیر و وکیل و معاون و مدیرکل و رییس و کارمند و کارگر درقبال توسعه کشور مسئولیم که بهترین و اثربخش ترین نقش خود را ایفا کنیم
وی در پایان آمادگی انجمن صنایع نساجی ایران را برای هر گونه همکاری و تعامل با دانشگاه صنعتی اصفهان و انجمن علمی علوم و فناوری مهندسی نساجی اعلام کرد
نظرات شما